ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΟΥ

Η φαινομενικά ρεαλιστική ζωγραφική, η οποία όμως εκτείνεται ως τα όρια του υπερρεαλισμού, αγγίζει το φαντασιακό και μεταποιεί την εικόνα του πραγματικού σε θεατρικό δρώμενο. Οι φιγούρες και οι σκιές τους συντίθενται σε ένα χώρο συμβολισμού κι αλληγορίας, όπου η αυτονόητη και γνώριμη εικόνα παίρνει διαστάσεις οικείου μύθου. Το κοντινό παρελθόν, δηλαδή το χθες, που ενώ ζήσαμε εντούτοις το αγνοήσαμε, σήμερα το αναπολούμε, διαψεύδοντας την άρνηση που ήταν προϊόν της ασυγκράτητης ηλικίας μας. Έτσι συμβαίνει πάντα στη ζωή και στην τέχνη και φαίνεται πως αυτός είναι ο λόγος, που η ζωγραφική του Σταύρου Χατζηϊωάννου βρίσκει μία καθολική αποδοχή εκεί όπου τίθενται τα ερωτήματα και όπου υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να δοθούν και οι απαντήσεις.